یک وقت آدم چشم باز می‌کند و می‌بیند که همه چیز تمام شده. شاید هم چشم‌‌هایش را می‌بندد و حس می‌کند که همه چیز تمام شده. حتی ممکن است چشم‌‌هایش باز بماند ولی نبیند که همه چیز تمام شده، حتی حسش هم نکند، امّا همه چیز دقیقا برای همیشه تمام…

سوگوار شدن در این ایّام تجربه عجیبی است. این روزها، چه عزیزمان را بر اثر ابتلا به ویروس کرونا از دست داده باشیم و چه به هر دلیل دیگری، فرصتِ سوگواری به رسم آشنای همیشگی را نداریم. در شرایط معمول، مراسم‌هایی برگزار می‌کنیم، بسیاری برای تسلّی دادن حضور پیدا می‌کنند،…

این روزها چشم در چشم امرِ غریب دوخته‌ایم؛ چیزی که حیاتِ عینی و روانی ما را به چالش کشیده است، چیزی ورای زندگی روزمرّه که از هیچ‌کجا و بی‌خبر آمده، امری که پیش‌تر تخیّل آن نیز برای بسیاری از ما ناممکن بود. امر غریب که معمولاً ابتدا نظم نمادین و…

آدم‌ها دقیقاً چرا کاری را می‌کنند؟ پرسشی از این بی‌جواب‌تر سراغ ندارم. سرشتِ میل آدمی را هیچ کسی حتی خودش نمی‌شناسد. هیچ کس نمی‌تواند از علّت بسیاری از رفتارهای ما سردربیاورد و این یکی از اصلی‌ترین سرگشتگی‌های ما آدم‌هاست. چیزی را می‌خواهیم و رها می‌کنیم، چیزی را نمی خواهیم و…

همیشه این بصیرت قرآنی برایم تأمل‌برانگیز بوده که می‌گوید: إِنَّ الاْءِنسَانَ لَیطْغَی اِن رَآهُ اسْتَغْنَی. حرفش این است که آدم تا می‌بیند روی پای خودش ایستاده و دست و پایش نمی‌لرزد، یادش می‌رود که خدایی هم هست یا پیشتر خدایی را صدا می‌زده و می‌شناخته. می‌گوید از تُردی و شکنندگی…

این تمّنا را بسیاری از ما داریم؛ اینکه دلمان می‌خواهد درونمان خالی از تعارض و کشمکش باشد، بخش‌های مختلف وجودمان هر کدام راه خودشان را نروند و درونمان از کوره‌راه‌های ناشناخته و راهزنانِ بی پروای عاطفه و احساس خالی باشد. اغلبِ ما در آرزوی چنین یکپارچگی درونی‌ای هستیم تا از…

انگار چیزی خورده باشد توی سر بسیاری از ما؛ گیج و سرگشته ایم. نه اینکه همه روز توی هپروت باشیم، امّا تا کمی درنگ می‌کنیم، با تصویری رنگ و رو رفته، کند و بی‌رمق از زندگی روبرو می‌شویم. تقریباً همه جهان درگیر تعطیلی و قرنطینه شده‌است، اتفاقات زندگی اغلب ما…

گاهی اوقات به زندگی‌های نزیسته‌ام فکر می‌کنم. به آدم‌های دیگری که می‌توانستم باشم، به کارهای دیگری که می‌توانستم بکنم و به جاهای دیگری که می توانستم بروم. یکی از تفریحات من همین است. اینکه بنشینم و خودم را تصوّر کنم توی یک زندگی دیگر؛ جای یک آدم خیالی که شغل…

گاهی اوقات دوستی چنین چیزی است: پا لایِ درِ نیمه‌باز گذاشتن و صبوری کردن. خیلی وقت‌ها سنگینی غمی، خارخارِ فکری، سوزشِ زخمی یا تنگنای حالی، آدمی را ناگزیر می‌کند از کمک گرفتن، به سمتِ دیگری رفتن و تغییر یا تسکینی را از کسِ دیگری چشم داشتن. در این شرایط، چه…

آدم وقتی مضطرب است، تفکّر جادویی پیدا می‌کند، یعنی ویژگی‌هایی را به اشیاء، اتفاقات و آدم‌ها نسبت می‌دهد که هیچ وقت پیشتر چنین نمی‌کرد. دیده‌اید وقتی بچه ای کار خطایی کرده و نگران لو رفتن آن است، چطور پدر و مادرش را همه‌دان و باهوش می‌داند و هر نگاه و…

گاهی اوقات فکر می‌کنم قصه گویی از آن ابزارهاست که اگر خدا به آدم نمی داد، خیلی زودتر از این‌ها، بشر مچاله می‌شد توی خودش و برای همیشه از بین می‌رفت. فکرش را بکنید، اگر آدم نمی‌توانست گذشته‌اش را به یاد آورد و روایت کند، اگر نمی‌توانست برای آینده قصه…

آدم است دیگر، آرزوهای عجیب و غریبی دارد. یکی از آروزهای من هم این است که یک روز چنان بی‌تعلّق باشم به همه چیز که پیراهن یک بار پوشیده‌ام را اگر کسی خوشش آمد به او بدهم و آخ نگویم یا اگر دیدم کسی پول می‌خواهد، حتی فکر نکنم که…