تنهاییِ درون‌فردی، تجربه غریبی است. در این نوع از تنهایی، آنچه انسان را رنج می‌دهد نه فقدان رابطه با دیگری که نبود رابطه رضایت‌بخش با خود است. هر کدام از ما به انداره‌ای که خودمان را نمی‌شناسیم، به میزان چندپاره‌گی درونیمان و به میزان سرکوب یا طرد بخش‌هایی از وجودمان، از خودمان فاصله داریم و در درون خودمان تنهاییم. گویی با کسی همنشینیم که برخلاق تصورمان چندان او را نمی‌شناسیم و با او احساس نزدیکی نمی‌کنیم. و چه تنهاست آنکه با خود نیز توان همنشینی و نزدیکی ندارد و در درون خود هم غربتِ بی‌خانمانی را تجربه می‌کند.
دوباره همان زندگی به سراغمان می‌آید.
در روزهای کرونا، تصور بسیاری از ما این بود که تا مدّت‌ها قرار است سایه احوالی آخرالزّمانی بر جلسات درمان