شرور زیادی در عالم‌ هست و هرچه کسی حساس‌تر باشد، این شرور را عمیق‌تر و بیش‌تر حس می‌کند. در این بین امّا خیری هم هست که بسیاری از ما آن را نادیده می‌گیریم: توانِ انسان برای سازگاری، ترمیم و ادامه‌دادن. این ویژگی هم در تن انسان هست و هم‌ در روان او. هرچند محدودیت‌هایی دارد، اما هست. هرچند زخمی که خوب می‌شود، ردی به جا می‌گذارد، ولی خوب می‌شود‌ و امکان دوباره زیستن را به فرد می‌دهد. این ویژگی باعث می‌شود تا لحظه مرگ، هیچ چیز هیچ‌وقت برای همیشه تمام نشود و همیشه فرصت‌هایی برای ماندن و ساختن وجود داشته باشد. طبیعت، امکان خودترمیم‌گری و سازگاری را به ارگانیسم داده است؛ چیزی که اگر نبود، بی‌شک انسان حرکت مستقیمی به سمت نابودی و تباهی بود. این شعورِ پیچیده ارگانیسم برای ترمیم‌، چیزی است که کار خودش را می‌کند و همیشه فراتر از انتظار و باور ما پیش می‌رود. رنج را یکسره از بین نمی‌برد، اما شرور طاقت‌فرسای زندگی را مهار می‌کند و به ما امکان تاب آوردن و زیستن می‌دهد.