اضطراب کیفیت غریبی دارد. اغلب مهم نیست چگونه و به چه دلیلی آغاز شده باشد. همین که آغاز شد، راه خودش را می‌رود و پخش می‌شود در کل وجود آدم. خیلی وقت‌ها حتی علتش هم از میان می‌رود و خودش می‌ماند. اضطراب، سوختش برای ماندن را بیش از هر چیز…

برای خیلی از ما، بیشتر دیدنِ آدم‌ها یعنی بالا آمدنِ احساساتی گنگ یا ناخوشایند؛ مثلاً حسادت، بی‌کفایتی، احساس خطر، حقارت، تنهایی، ناکامی و بازنده بودن. اغلب ما زندگی‌مان را طوری سامان می‌دهیم که حتی‌الامکان از این احساسات دور بمانیم. یعنی حتی اگر نتوانسته‌ایم خودمان را بپذیریم یا از داشته‌هایمان مطمئن…

در نوجوانی و جوانی، به زندگی و بودن در این جهان که فکر می کردم، از دریچه‌ی حیرت و سرگشتگی و امید بود. حیرت‌زده می‌شدم از این‌که هستم و جهان وجود دارد، سرگشته بودم و نمی‌دانستم حالا با این زندگی چه باید کرد و امید داشتم به فهمیدن و یافتن…

به مبهوت شدن فکر می‌کنم. به آن حالتِ گیجی و سکوتی که در آن، حال خودت را نمی‌فهمی و کلمه‌ای برای گفتن از احساست نداری؛ به نگاه خیره و چشمان گرد شده‌‌‌‌ از مواجهه با اتفاقی که انتطارش را نداشتی و توان هضم کردنش را هم نداری؛ به سرگشتگی‌ میان…

اغلبِ ما تحمل پذیرشِ بخش‌های بد، ضعیف یا ناخوشایندِ خودمان را نداریم. برای همین یا انکارشان می‌کنیم، یا با فرافکنی، آن‌ها را به دیگران و جهانِ بیرون نسبت می‌دهیم. با این‌کار “من”ی باقی می‌ماند که خوشایند و مطلوب است، اما واقعی نیست و دیر یا زود باید هزینه‌ی این ندید‌ن‌ها…

ما آدم‌های معمولی را همین دروغ‌های کوچک بیهوده از پا در می‌آورند؛ همین دروغ‌های کوچکی که باعث می‌شوند حالِ خودمان را نفهمیم و کسی نفهمد از او چه می‌خواهیم. همین دروغ‌هایی که می‌گوییم تا نرنجیم یا نرنجانیم، اما فاصله می‌اندازند و از هم دورمان می‌کنند؛ همین درو‌غ‌هایی که می‌گوییم تا…

گاهی برای یک تغییر، همۀ آنچه لازم داریم، نه دانش بیشتر یا تصمیمات تازه، بلکه آمادگی است. آمادگی یعنی هضم‌کردنِ عاطفیِ آنچه می‌دانیم و پذیرشِ عمیقِ تصمیمی که گرفته‌ایم. آمادگی یعنی کمتر ترسیدن، روشن‌تر فکر کردن، احساساتِ خود را جدی‌تر گرفتن، معنای احساساتِ خود را فهمیدن و خود را در…