هر انسانی تنها و سرگشته است، چه در این گوشه مصیبت‌زده از دنیا و چه در هرکجای دیگری زیر آسمان خدا. انسان بودن، از کودکی به بزرگی رسیدن، با انتخاب‌های زندگی دست و پنجه نرم کردن، تنهایی را تحمل کردن، فقدان و سوگ را تجربه کردن و گهگاه به مرگ چشم دوختن، کار آسانی نیست و هر انسانی را محتاج شنیده شدن، مراقبت دیدن و ترمیم‌یافتن می‌کند. روان‌درمانی یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای مدرن برای تاب‌آوردن موقعیت انسانی است. کاش می‌شد همه از آن بهره ببرند، اما نمی‌شود. گران است و نه چندان پذیرفته شده. همیشه از خودم می‌پرسم چطور می‌شود اگر نه همه، لااقل بخشی از کارکردهای اتاق درمان را در بیرون از آن و در سطحی فراگیرتر محقق کرد؟
دوباره همان زندگی به سراغمان می‌آید.
در روزهای کرونا، تصور بسیاری از ما این بود که تا مدّت‌ها قرار است سایه احوالی آخرالزّمانی بر جلسات درمان