من مسئول هیچ چیزی نیستم و نمی‌دانم اگر مسئول چیزی یا جایی بودم، این روزها چطور خوابم می‌برد؟ ما داریم تحلیل می‌رویم. تورّم دارد ما را مثل غبار از چهره خیابان‌ها و شهرها پاک می‌کند. ما داریم حل می‌شویم. ما مثل مادر و پسر فیلم “اتاق” داریم ردپایمان را در جهان بیرون از دست می‌دهیم. ما داریم گُم می‌شویم. می‌دانم تاریخ هیچ‌وقت این‌طور نمی‌ماند. اما نمی‌توانم وقتی تصاویر آوارِ زلزله ترکیه مخابره می‌شود، در خیالم، خودمان را زیر آوارهایی مشابه اما نامرئی نبینم.
دوباره همان زندگی به سراغمان می‌آید.
در روزهای کرونا، تصور بسیاری از ما این بود که تا مدّت‌ها قرار است سایه احوالی آخرالزّمانی بر جلسات درمان