گفتم: کی می‌افتیم؟
گفت: وقتی بِرِسیم.
گفتم: شاخه رهایمان نمی‌کند؟
گفت: مگر طوفانی بیاید.
گفتم: کِی می‌رسیم؟
گفت: وقتی خیالِ میوه‌ای تازه در خاطر درخت پا بگیرد. آن‌وقت، ما شیرین و رسیده، بی‌اختیار دست‌هایمان را رها می‌کنیم.
دوباره همان زندگی به سراغمان می‌آید.
در روزهای کرونا، تصور بسیاری از ما این بود که تا مدّت‌ها قرار است سایه احوالی آخرالزّمانی بر جلسات درمان