مردم را به اعتراض تشویق کردن، حرف‌های رادیکال زدن، خود را قهرمان، انقلابی، منتقد و بی‌پروا نشان دادن مخصوصاً این روزها کار دشواری نیست. اما سیاست صرفاً عرصه کنشگریِ بی‌محابا نیست.

بله، سکوت و بی‌قضاوت بودن و مشغول شدن به کنش‌های کاذب چاره‌ی کار نیست اما اعتراضِ بدون تفکر و بدونِ مسئولیت‌پذیری هم راه به جایی نمی‌برد.

این روزها لازم است دوباره بپرسیم “کارِ روشنفکری چیست؟”. ما نیازمند روایتی واقع‌بینانه و در عین حال اخلاقی (مسئولیت‌پذیرانه) از کنشِ اعتراضی هستیم.

شاید این حرف کمی نابه‌هنگام به نظر برسد اما فکر می‌کنم ما هنوز و همچنان عمیقاً به تفکر نیاز داریم. شاید لازم است کمتر حرف بزنیم اما پای همان‌ حرف‌هایی که می‌زنیم بایستیم. شاید لازم است وقتی همه اعتراض می‌کنند، کمی بیشتر به سرشت، معنا و کارکرد اعتراضمان فکر کنیم.