‌فیلسوفان همگی می‌نویسند یا سخن می‌گویند‌. گاه از سر احساس مسئولیت، گاه از سر اشتیاق به بسط دانش بشری و گاه برای سبک کردن بار سنگین مواجهه‌شان با هستی. آن‌ها به هر دلیل، توان فراموشی را از دست داده‌اند و ناگزیرند از خیره شدن به خورشید، به مغاک‌های تاریک و به مبهم‌ترین و تکان‌دهنده‌ترین تجربه‌های بشری. فیلسوفان، ناگزیرند از گفتن و از نوشتن. آن‌ها هر روز به چیزهایی مشغولند که بسیاری از مردم تنها گهگاه تجربه‌شان می‌کنند و به مدد فراموشی و مشغولیت از کنارشان می‌گذرند. فیلسوفان اما ساکنان این سرزمین پر از حیرت و تراژدی‌اند. آن‌ها فاقد توانایی فراموشی‌اند. آن‌ها به جای فراموشی، در میان می‌گذارند و اینگونه است که اندکی جان به در می‌برند.