درد، صرفاً آدم‌ها را مچاله و رنجور نمی‌کند، تنهایی هم می‌آورد. درد ما را از کسانی که درد نمی‌کشند، جدا می‌کند. درد، مرزی می‌گذارد میان ما و دیگران، و تا زمانی که هست، فاصله‌ می‌اندازد میان ما و آن‌هایی که در این تجربه شریک نیستند.

گاهی اوقات نمی‌توانیم از درد و رنج دیگری کم‌ کنیم. اما می‌توانیم به واقعی بودن دردش اذعان کنیم و نشان دهیم که رنج کشیدنش را می‌فهمیم. می‌توانیم در سکوت کنارش باشیم و به او نشان دهیم که تنها نیست. گاهی اوقات، همه مراقبت، همین تنها نگذاشتن دیگری در تجربه درد است.