امروز در کلاسی از این می‌گفتم که باید در مورد هدف و معنای زندگیمان منعطف باشیم؛ از اینکه در مورد معنای زندگی، حرف مرد یکی نیست‌ و  باید بتوانیم در دوره‌های مختلف عمر و در شرایط اجتماعی و احوالات تاریخی متفاوت، هدف‌ها و معانی تازه‌ای را جستجو کنیم. نمی‌شود آدم با نظامِ باوری دست‌نخورده، با هدفی واحد و با معنایی یکسان در همه این دوران‌ها سرپا بماند. تاب‌آوری، مستلزم تغییر در اولویت‌ها و جستجوهای تازه است. مثلا همین روزها، حواسمان نیست که چطور آدم‌های منعطف تاب می‌آورند و آدم‌های غیرمنعطف از پا در می‌آیند. این‌ روزهای خشم و غم و اضطراب، هدف و معنای متفاوتی را طلب می‌کنند. باید اولویت‌هایمان را عوض کنیم، چیزهای متفاوتی بخواهیم و در جستجویی تازه، در برابر هر آن چه از ما مرگ می‌خواهد به زندگی آری بگوییم. برای خیلی از ما، جستجوها و اهداف چند ماه قبل، تنها غم و حسرت و اندوه می‌آفرینند. باید تغییرشان بدهیم. باید امیدها، خوشی‌ها و آرمان‌های تازه‌ای پیدا کنیم که ما را عبور می‌دهند و سرپا نگه می‌دارند. باید بپذیریم تغییر ناگزیر است؛ چه امروز که تلخ‌تر می‌شویم و چه فردا که دوباره می‌خندیم.