بهار و تنبلانگیِ دلنشین‌اش همین نزدیکی هاست. بهار و گفتگوی بی‌واسطه تن انسان با طبیعت، با بوها، با نسیم، با رنگ‌ها و با آفتابی که سرک می‌کشد از پشت ابرها و باران‌های بی‌هوای بهار. زمستان همه پوشیدن و دریغ کردن است و بهار همه گشودگی و وصل بودن. به تعبیر مولانا:
گفت پیغمبر ز سرمای بهار
تن مپوشانید یاران زینهار
زانک با جان شما آن می‌کند
کان بهاران با درختان می‌کند
لیک بگریزید از سرد خزان
کان کند کو کرد با باغ و رزان