جامعه دارد خودش را بازسازی می‌کند. این بخشی طبیعی از فرایندِ مواجهه با بحران است. ابتدا انکار، خشم و نپذیرفتن و سپس آرام آرام رفتن به سمت پذیرش و کنشگری فعالانه. ابتدا مسئولان انکار می‌کنند و مردم هم با سردرگمی نمی دانند چه چیزی درست است و چه باید کرد. بعد واقعیت آنقدر قدرتمند و غیرقابل انکار می‌شود که از پرده برون می‌افتد و به چشم می‌آید. آن وقت، خشم و جنگ آغاز می‌شود و همزمان وحشت و ترس بالا می‌گیرد. هیچ کس نه اتفاقی که افتاده را می‌فهمد، نه می‌تواند ابعادش را درک کند و نه می‌تواند آن را بپذیرد. بحران در آغاز برای‌ هاضمه روان خیلی از ما زیاده از حد بزرگ و سخت است. امّا آرام آرام واقعیت بیشتر دیده می‌شود، انکار به ناگزیر کاهش می‌یابد، خشم‌ها تعدیل می‌شوند، فرصت فکر کردن و پذیرش فراهم می‌شود و نهایتاً هر کسی در این فضای همچنان ترسناک امّا روشنتر به این فکر می‌کند که چه کاری از دستش بر می‌آید. به اتفاقات و واکنش‌های دیروز و امروز که نگاه کنید احتمالاً شما هم چنین چیزی را خواهید دید. این موضوع امیدوارکننده است. در این پذیرش و کنشگری، امکانِ آرامش یافتن و تسکینی هست که پیشتر به هیچ وجه نبود. حالا می‌شود هم نگران بود و هم امیدوار. و این چیزی است که ما برای عبور از بحران به آن نیاز داریم.