وقتی بتونی از داخل ذهن هر آدمی به زندگی و جهان نگاه کنی، می‌بینی نرمالیتی، سلامت عقل یا هرچیز دیگه‌ای از این دست فقط یک توهّمه. هر کدوم از ما پُریم از انگیزه‌ها، فکرها و خوشایندها و بدآیندهای عجیب و غریب و اینجور چیزها محدود به من یا تو نیست.
هیچ‌کس معمولی یا نرمال نیست و این حرف خیلی مهمه. خیلی وقت‌ها ما خودمون رو به خاطر خواسته‌ها و احساساتمون متهم می‌کنیم چون به نظر عجیب و غیرنرمال می‌رسن. اما وقتی ببینی هیچ کس نرمال نیست و همه به اندازه تو یا بیشتر از تو نامعقول و عجیبن، اون وقت کمتر با خودت می‌جنگی.
ادبیات و سینما که روایت ذهن‌ها و زندگی‌های دیگه رو برامون می‌کنن به ما نشون میدن که نرمالیتی توهّمیه ناشی از محدود موندن ما به ذهن خودمون و قصه گفتن در مورد خواسته‌ها و احساسات آدم‌های دیگه.
