دوستی برایم نوشته است، آیا می‌توان به آینده‌ی این تحوّل امیدوار بود؟ آیا این سکولار شدن و دین‌پیرایی، سطحی و واکنشی نیست؟ آیا این شکافِ دهن‌بازکرده در فرهنگ، بیش از خیر، شر نخواهد رساند؟ گفتم: نمی‌دانم. شاید کمی گزاف به نظر برسد، امّا این دوران، محکِ خوبی برای اهالی علوم انسانی ایران است؛ اینکه آیا می‌توانند در دل این شکاف، فکر، ایده و روایت تولید کنند یا نه. شاید مردم برای ایجادِ تحوّل چندان گوششان به روشنفکران بدهکار نباشد، امّا وقتی تحولی رخ می‌دهد و خلائی ایجاد می‌شود، رجوعی هرچند کوتاه و با تردید به آن‌ها صورت می‌گیرد و گوش‌هایی شنوای حرف‌هایشان می‌شود. حالا زمان تلاش بی وقفه اهالی علوم انسانی است تا کاری برای فهم این شکاف و بازسازی اجتماعی در این بحران بکنند‌.