دوستی برایم نوشته است، آیا می‌توان به آینده‌ی این تحوّل امیدوار بود؟ آیا این سکولار شدن و دین‌پیرایی، سطحی و واکنشی نیست؟ آیا این شکافِ دهن‌بازکرده در فرهنگ، بیش از خیر، شر نخواهد رساند؟ گفتم: نمی‌دانم. شاید کمی گزاف به نظر برسد، امّا این دوران، محکِ خوبی برای اهالی علوم انسانی ایران است؛ اینکه آیا می‌توانند در دل این شکاف، فکر، ایده و روایت تولید کنند یا نه. شاید مردم برای ایجادِ تحوّل چندان گوششان به روشنفکران بدهکار نباشد، امّا وقتی تحولی رخ می‌دهد و خلائی ایجاد می‌شود، رجوعی هرچند کوتاه و با تردید به آن‌ها صورت می‌گیرد و گوش‌هایی شنوای حرف‌هایشان می‌شود. حالا زمان تلاش بی وقفه اهالی علوم انسانی است تا کاری برای فهم این شکاف و بازسازی اجتماعی در این بحران بکنند.
دوباره همان زندگی به سراغمان می‌آید.
در روزهای کرونا، تصور بسیاری از ما این بود که تا مدّت‌ها قرار است سایه احوالی آخرالزّمانی بر جلسات درمان