بهار و تنبلانگیِ دلنشین‌اش همین نزدیکی هاست. بهار و گفتگوی بی‌واسطه تن انسان با طبیعت، با بوها، با نسیم، با رنگ‌ها و با آفتابی که سرک می‌کشد از پشت ابرها و باران‌های بی‌هوای بهار. زمستان همه پوشیدن و دریغ کردن است و بهار همه گشودگی و وصل بودن. به تعبیر مولانا:

گفت پیغمبر ز سرمای بهار

تن مپوشانید یاران زینهار

زانک با جان شما آن می‌کند

کان بهاران با درختان می‌کند

لیک بگریزید از سرد خزان

کان کند کو کرد با باغ و رزان