گفت: آدم هزار سالش هم که باشد باز چیزهایی برای فهمیدن درباره خودش وجود دارد. تغییر هم می‌تواند بکند، هرچند شاید به سختی و با درد.
گفتم: این فهمیدن و تغییر کردن آن‌وقت به چه درد می‌خورد؟
گفت: به درد روزهای باقیمانده.
گفتم: اندک روزهای باقیمانده!
گفت: حتی یک روز با ترس کمتر و دلِ آرام‌تر زندگی کردن هم می‌ارزد. نمی‌توانم توضیحش بدهم، ولی می‌ارزد.
در روزهای کرونا، تصور بسیاری از ما این بود که تا مدّت‌ها قرار است سایه احوالی آخرالزّمانی بر جلسات درمان
با خودم فکر می‌کنم فکرِ مرگ را کجای زندگی باید گذاشت؟ یا تنها فکر مرگ هم نه، هر اندوه و
فقدان جراحت است. خونی که از زخمِ فقدان می‌رود، رمقِ آدمی است، خاطرات اوست، شور زندگی اوست. فقدان جراحتی است
در مراقبت از سوگ دیگری، سکوت کار می‌کند؛ سکوت حاضرانه، تجربه دیگری را با ذهن خود تفسیر نکردن، دست کشیدن