آن از دست‌دادنی که نه از سر اتفاق یا خطا که به دلیل نوع بودن خود تو پیش می‌آید؛ از سر یکپارچه نبودنت، آن‌گاه که بخشی از وجود تو چیزی را عمیقاً می‌خواهد و بخشی دیگر آن را از تو می‌گیرد و تلاش‌هایت را بی‌اثر می‌کند. آن وقت به خودت می‌بازی.
این ترس سخت‌تر است چون دشمنی آن بیرون نیست و تو پس از فقدان با خودت گلاویز می‌شوی.
در روزهای کرونا، تصور بسیاری از ما این بود که تا مدّت‌ها قرار است سایه احوالی آخرالزّمانی بر جلسات درمان
با خودم فکر می‌کنم فکرِ مرگ را کجای زندگی باید گذاشت؟ یا تنها فکر مرگ هم نه، هر اندوه و
فقدان جراحت است. خونی که از زخمِ فقدان می‌رود، رمقِ آدمی است، خاطرات اوست، شور زندگی اوست. فقدان جراحتی است
در مراقبت از سوگ دیگری، سکوت کار می‌کند؛ سکوت حاضرانه، تجربه دیگری را با ذهن خود تفسیر نکردن، دست کشیدن