سوگوار شدن در این ایّام تجربه عجیبی است. این روزها، چه عزیزمان را بر اثر ابتلا به ویروس کرونا از دست داده باشیم و چه به هر دلیل دیگری، فرصتِ سوگواری به رسم آشنای همیشگی را نداریم. در شرایط معمول، مراسمهایی برگزار میکنیم، بسیاری برای تسلّی دادن حضور پیدا میکنند، دوستان و آشنایانمان تا مدّتها ما را تنها نمیگذارند و با نشان دادن اندوه و همدلیشان مایه دلگرمیمان میشوند. امّا این روزها، به تبع ضرورت فاصلهگذاری اجتماعی، این امکان از همه ما دریغ شده است. در این شرایط، چگونه میتوان راهی برای سوگواری پیدا کرد و از دیگران برای تجربه این فقدان یاری گرفت؟ دو نوشته زیر از یادداشت های خوبی هستند که این روزها در مورد تجربه سوگواری در شرایطِ کنونی خواندهام. اوّلی نوشتهای است از خانم دکتر عقیله موسوی (رواندرمانگر) که با نگاهی روانشناسانه توصیههایی را برای فرد سوگوار مطرح می کنند. دومی نوشته ای است از خانم رضوان سرمد که متأسفانه در اسفند ماه پدرشان را در اثر ابتلا به ویروس کرونا از دست دادهاند. نوشته خانم سرمد حاوی توصیههایی به اطرافیان فرد سوگوار است تا بتوانند به نحوی در این شرایط مایه تسلای او را فراهم کنند.
بازی با وحشتِ خواسته نداشتن
گفت: از زندگی چی میخوای؟ گفتم: خیلی چیزها. امّا اخیراً یک تردید بزرگ هم توی من بوجود اومده. اینکه واقعاً
دی ۱, ۱۴۰۲
بدون دیدگاه