استادی داشتیم که حرف مهمی می‌زد. می‌گفت وقتی روان کسی آزرده یا بیمار می‌شود، باید حواسمان باشد که تنها بخشی از این آدم دچار مشکل شده و نه همه‌ی او. می‌گفت همین یک حرف، یک دنیا کمک می‌کند به مراقبت از خودتان، به آدم‌های دیگر، به مراجعینتان و … .…

پرسید: یعنی زمانی می‌رسه که من دیگه اینطوری نباشم؟ دیگه این‌قدر نترسم؟ دیگه این‌قد نگران این موضوع نباشم؟ گفتم: امیدوار شدی؟ گفت: آره. با گفت‌وگوهامون امیدوار شدم. گفتم: چی میشه اگر این‌قدر تغییر کنی؟ گفت: خیلی آروم می‌شم. خیلی حالم خوب میشه. خیلی آزاد می‌شم. سال‌هاست که تلاش می‌کنم این‌طوری…

چند روز پیش در کتابی به جمله‌ی جالبی برخوردم: «وقتی مراجعان می‌فهمند درمانگر، هم‌پیمان هیجانی آن‌ها است و نقش ضربه‌گیر را در برابر هجوم دنیای خصمانه بازی می‌کند، ثبات هیجانی و اعتماد به نفسشان را باز می‌یابند». تعبیر “ضربه‌گیر در برابر هجوم دنیای خصمانه” تعبیر جالبی بود و توجّه من…