روح‌انگیز شریفیان (رمان نویس) در مصاحبه‌اش با بی‌بی‌سی می‌گوید: “سانسور بخشی از وجود ما شده است و معلوم نیست اصلاً چه زمانی ممکن است بتوانیم از خودسانسوری رهایی پیدا کنیم”. این را که می‌شنوم، با تمام وجود حس‌اش می‌کنم. از اولین روزهای مدرسه تقریباً در همه‌جا تجربه‌اش کرده‌ام. دیدم زمانی…

بدن‌ها فراموش نمی‌کنند. آن‌ها آن‌چه را ما سرکوب می‌کنیم در حافظه خود نگه می‌دارند و  دیر یا زود با خمودگی، درد و بیماری آشکار می‌کنند. بدن‌ها، خودشان را با ما سازگار می‌کنند اما بهای پنهانِ تصمیمات خودآگاه یا ناخودآگاه ما را می‌دهند. بدن‌هایمان، خشم‌‌های فروخورده، سکوت‌های اجباری و اضطراب‌های طولانی‌مدتمان…

امروز دیگر شاید بتوان از “نیاز به اعتراض کردن” صحبت کرد. به این معنا که بسیاری از ما، فارغ از دلایل عینی و اخلاقی، نوعی ضرورت روان‌شناختی را هم برای اعتراض کردن در درونمان حس می‌کنیم. امروز در شرایطی زندگی می‌کنیم که تاب‌آوری روان‌شناختی‌مان در گرو نوعی از عاملیت داشتن…

امروز روز دانشجو است. اکنون نوزده سال از ورود من به دانشگاه می‌گذرد. در تمام این سال‌ها یا دانشجو بوده‌ام یا به دانشجویان درس داده‌ام. امروز اما بیش از هر زمان دیگری دوست داشتم دانشجوی کارشناسی باشم و شور و حال و اثرگذاریِ این روزهای دانشگاه را بی‌واسطه تجربه کنم.…

این روزها با سؤالات پرتکراری روبه‌رو می‌شوم: به نظر تو آینده چه می‌شود؟ چه اتفاقی می‌افتد؟ به کدام مسیر می‌رویم؟ پاسخ من تقریباً همیشه یک چیز است: هیچ‌کس نمی‌تواند پیش‌بینی دقیق و روشنی بکند. سیاست در ایران، آشوبناک (chaotic) و عرصه‌ی عمل نیروهای گوناگون و گاه بی‌اندازه متعارض است. آینده…

تقریباً همه خشمگینیم؛ بعضی کمتر و بعضی بیشتر. بعضی از ما قاطعیم و بعضی تردید داریم. بعضی از ما عملگرا‌تریم و بعضی بیشتر اهل تأمل‌کردن‌ایم. بعضی کمتر می‌ترسیم و بعضی بیشتر. بعضی از ما چیزهای زیادی برای از دست دادن داریم و بعضی کمتر. بعضی از ما روانِ فرسوده‌تری داریم…

اتفاقات این روزها علاوه بر آشوب عاطفی و احساسی، آشوبی فکری را هم در ما دامن زده است. سرعت اتفاقات و کیفیتِ گاه غریبِ آن‌ها چنان زیاد است که بسیاری از ما به پای فهم و تحلیلشان نمی‌رسیم.  واکنش‌های هر کداممان به این اتفاقات هم گاهی چنان متفاوت است‌ که…

خشم، هیجانی است که بسیاری از ما نمی‌دانیم با آن چه کنیم. خیلی از ما حتی نمی‌توانیم آن را چنان که هست تجربه کنیم. گاهی خشم را به صورتِ اضطراب تجربه می‌کنیم؛ یعنی قاعدتاً باید خشمگین باشیم اما آنچه ما را درگیر می‌کند، احساسِ درمانده‌کننده و گُنگِ اضطراب است. گاهی…

همه‌ی این سال‌ها خیابان از آنِ مردم نبود. سال‌ها قبل حتی خانه‌ها هم چندان از آنِ مردم نبودند و قوانین داخل خانه‌ها را هم حکومت تعیین می‌کرد؛ هر مهمانی یا مراسمی مجاز نبود و هر لحظه ممکن بود درِ خانه باز بشود و مردمان عادی داخل خانه به عنوان متهم…

موقعیتِ جدید، ابزارهای جدیدی برای فهم می‌خواهد. این تعبیر یک ماه است که در سرم می‌چرخد اما می‌گویم این لابد تویی که ابزارهای لازم برای فهمِ این جنبشِ تازه، موضع‌اش نسبت به سیاست و تأمل درباره‌ی آینده‌اش را نداری. حتماً کسانی هستند باسوادتر از تو که می‌توانند شرایط را بفهمند.…