در ترم گذشته، به‌سراغ این سؤال رفتیم که آیا اساساً اخلاق ممکن است؟ گفتیم که مطابق برداشتِ عرفی، برای ممکن بودن اخلاق، دو شرط لازم است: (۱) آزادیِ اراده و (۲) امکانِ دیگرگزینی؛ این‌که آدم‌ها هم بتوانند عمل خود را انتخاب کنند و هم بتوانند غیر از نفع خودشان، نفعِ دیگری را هم بخواهند. در ابتدا در این دو شرط و معنای آن‌ها تردید کردیم (که آیا نمی‌شود بدون اراده‌ی آزاد و دیگرگزینی، از اخلاق صحبت کرد؟)، سپس به‌سراغ اراده‌ی آزاد رفتیم و ادبیاتِ حول این موضوع را با نظر به اخلاق، مسئولیت و زندگی روزمره بررسی کردیم.

در ترم جدید، بحث از اختیار و اراده‌ی آزاد را به پایان می‌بریم و سپس به سراغِ امکانِ دیگرگزینی می‌رویم: آیا ما آدم‌ها می‌توانیم از خودمان فراتر برویم؟ پس از بررسیِ این دو شرط، از این می‌پرسیم که آیا اساساً منبعِ هنجارگذارِ جداگانه‌ای به نام «اخلاق» وجود دارد یا نه؟