ما به دنیا می‌آییم، مراحل مختلف زندگی را یکی پس از دیگری سپری می‌کنیم، و در نهایت می‌میریم. این مراحلِ مختلف و کیفیتِ عبورمان از آن‌ها، تجربه‌ی زندگی ما را می‌سازند. در کودکی وابسته‌ایم و همه چیزمان خلاصه می‌شود در خانواده و مراقبین‌مان؛ در نوجوانی سرگشته و کنجکاویم و نمی‌دانیم جایمان در این دنیا دقیقاً کجاست؛ در جوانی، امیدوارانه در حال ساختنیم و رویاهایمان را پی می‌گیریم؛ در میانسالی، خودمان را مرور می‌کنیم و کم‌کم، مرگی را که دیگر آنقدرها دور نیست با شفافیت بیشتری می‌بینیم؛ در سالمندی، در حالی که پخته‌تر از همیشه‌ایم آرام‌آرام جایمان را به دیگران می‌دهیم و در تلاش برای یافتنِ جای تازه و متفاوتی در جهان هستیم؛ و در نهایت، فرسودگیِ تن، بیماری و برش‌های پایانی زندگی را تجربه می‌کنیم. همه‌ی این مراحل با نیازها، وظایف، بحران‌ها و پرسش‌هایی همراه‌اند و واکنش‌های ما به آن‌ها، رنج‌ها و کامیابی‌هایمان را می‎‌سازند.

هر کدام از ما، اکنون در بخشی از این مسیر هستیم. قدری از راه را آمده‌ایم، گذشته‌ی خود را بازخوانی می‌کنیم، از معنای زندگی می‌پرسیم، و به دنبالِ فهم آینده و آماده شدن برای آن هستیم. دقیقاً به همین دلیل است که آگاهی از نظریه‌های رشد برایمان اهمیت پیدا می‌کند. روان‌کاو آمریکایی، اریک اریکسون، رشد انسان را به هشت مرحله تقسیم می‌کند و به توصیف تعارضات، چالش‌ها و وظایف، و گاه بحران‌‎های هر کدام از این دوره‌ها می‌پردازد. در این کارگاه، ضمن بازخوانی روایت اریکسون از این مراحل هشت‌گانه، به بررسی ابعاد مختلف رشد در هر دوره، به خصوص نوجوانی، جوانی و میانسالی (که اغلب ما در آن‌ها قرار داریم) می‌پردازیم. در این مسیر علاوه بر ابعادِ روان‌شناختی هر دوره، سویه‌های فلسفی مواجهه‌مان با زندگی را هم  در هر یک از این مراحل مورد توجّه قرار می‌دهیم و می‌کوشیم از این آشنایی با نظریه‌های رشدِ انسان، ابزارهایی برای فهم بهتر زندگی و ساختنِ تجربه‌هایی متفاوت فراهم کنیم.

این دوره، طوری طراحی شده که به کار همه بیاید، امّا شاید به‌طور خاص برای روان‌شناسان جالب باشد که با روایتی فلسفی‌تر از نظریه‌ی رشد اریکسون هم آشنا بشوند؛ یا برای کسانی که دوره‌های بحرانی‌ای مثل نوجوانی و میان‌سالی را طی می‌کنند، یا کسانی که می‌خواهند فلسفه‌ای برای زندگی‌شان داشته باشند.