در ادبیات فلسفی معاصر، عمل عامدانه و آزادانه فرد برخلاف داوری بهترش همزمان با عناوین آکراسیا و ضعف اراده شناخته می شود و بحث‌ها در این حوزه بر سر امکان و تبیین چنین عملی است. اما ریچارد هولتون مدعی است فیلسوفان در یکی دانستن آکراسیا و ضعف اراده مرتکب خطا شده‌اند. به عقیده او کاربران معمول زبان، ضعف اراده را وصف تغییر ناموجه تصمیم فرد می‌دانند و تعبیر «عمل خلاف داوری بهتر فرد» معنای مفهوم برساخته‌ی فیلسوفان یعنی آکراسیا است. به همین دلیل او معتقد است پیش‌فرضی نادرست در بحث‌های درباره‌ی این موضوع وجود دارد. آلفرد ملی کوشید با توسل به روش‌های فلسفه‌های تجربی نشان دهد عقل سلیم مدعای هولتون را تأیید نمی‌کند. نقد او با پاسخ هولتون و مِی همراه بود. در این مقاله می‌کوشیم ضمن بازخوانی بحث‌های دامنه‌دار انجام شده درباره‌ی این موضوع نشان دهیم چرا هولتون چنین مدعایی را مطرح می کند، چرا این بحث به فلسفه‌ی تجربی کشیده شده‌است و لوازم طرح بحث در چنین فضایی کدام است؟ و در پایان پس از ارزیابی دیدگاه‌های معرفی شده، تعریفی از ضعف اراده ارائه می‌کنیم که اولاً تا حد امکان به درک عقل سلیم از این مفهوم نزدیک باشد و ثانیاً موضوعیت مسئله‌ی سنتی ضعف اراده (تببین امکان آن) را از میان نبرد.